Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Το πολιτικό Bullying ante portas (του Βαγγέλη Ντάκουλα)

Γράφει ο Βαγγέλης Ντάκουλας
Πρόεδρος της ΝΟΔΕ Πρέβεζας

Το τελευταίο διάστημα μια ακόμα λέξη, έχει κατακλίσει την ζωή μας, αναφέρομαι στην λέξη bullying η οποία μπορεί να αποδοθεί στα Ελληνικά με την έννοια «Εκφοβισμός» ή ακόμα καλύτερα με την λέξη «νταηλίκι».

Η ενασχόληση με το φαινόμενο αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στην Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων και τον άτυχο μαθητή της Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Σύμφωνα με την wikipedia, bullying είναι μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή/και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος.
Και ενώ έχουμε ταυτίσει σχεδόν αυτό το φαινόμενο με τον χώρο του σχολείου στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει σε κάθε περιβάλλον που υπάρχει η έννοια της «ομάδας», με την λογική της αλληλεπίδρασης όπως στο στρατό, την οικογένεια, το χώρο εργασίας, το σπίτι και τις γειτονιές.
Πρόσφατα σε μια συνέντευξή μου αναφέρθηκα στον όρο «πολιτικό bullying» κυρίως όσο αφορούσε την συμπεριφορά τη δεδομένη στιγμή της κυβέρνησης απέναντι στους Δήμους και άλλους φορείς με αφορμή τα ταμειακά τους αποθέματα. Ενώ ήμουν και είμαι θετικός απέναντι στην στήριξη με όποια μορφή από κάθε πολίτη και κάθε φορέα προς το κράτος, γιατί στην πραγματικότητα όλοι εμείς είμαστε το κράτος, ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώθηκε ήταν αυτός που με ξένισε και χρησιμοποίησα τον όρο αυτό. Βέβαια στη συνεχεία επικράτησε η κοινή λογική , υπήρχε διαφορετική προσέγγιση των Δήμων , και είχαμε αίσια κατάληξη στην όποια η κυβέρνηση πήρε κάποια χρήματα αλλά και οι Δήμοι δεν ένιωσαν «εκφοβισμένοι».
Το φαινόμενο αυτό βέβαια δεν εξαντλείται στη συγκεκριμένη ενέργεια ή μόνο από το συγκεκριμένο κόμμα. Είναι ευρύτερο και πηγάζει από την σχέση πολίτη- πολιτικού. Προεκλογικά η σχέση είναι αμφίδρομη, ο πολιτικός εκβιάζει-εκφοβίζει τον πολίτη χρησιμοποιώντας σκληρές τετράγωνες λογικές στερεότυπων, στοχεύοντας στην ανασφάλεια και στο θυμικό του. Την περίοδο αυτή βεβαία ο ψηφοφόρος μπορεί να «ανταποδώσει» αντιδρώντας συνήθως λεκτικά, φωνασκώντας χλευάζοντας, βρίζοντας, απειλώντας και στο τέλος μη ψηφίζοντας κάποιον , πέφτοντας όμως στην αγκαλιά ενός παρόμοιου. Οι πολιτικοί είναι ταυτόχρονα κήνσορες και θεράποντες γεμίζοντας σε αφενός με υποσχέσεις αφετέρου όμως σε προειδοποιούν να προσέξεις , να μην κανείς το λάθος γιατί θα σου στοιχήσει ακριβά, θα κυβερνούν τα συμφέροντα και όχι ο λαός κτλ.
Βέβαια μετεκλογικά όλα αυτά ξεχνιούνται, τότε ο πολιτικός έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι, είναι αυτός που έχει το αλάθητο που μπορεί να φουσκώσει σαν διάνος και στη συνέχεια να ξεφορτώσει πάνω σου όλη του την μαγκιά. Είναι ο μάγκας που ξέρει το σωστό και το λάθος, είναι αυτός που τα βλέπει όλα και εσύ τίποτα.
Η παρατεταμένη διαβίωση σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον έχει οδηγήσει τον λαό σε έναν ιδιότυπο ιδρυματισμό και πάντα είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τις δυο μεγάλες ομάδες που δημιουργούνται προεκλογικά, από την μια αυτοί που έχουν παραμάσχαλα τις υποσχέσεις και των άλλων που ποντάρουν στον φόβο και στην πολιτική μοναξιά και απομόνωση του πολίτη.
Θα ρωτήσει κάποιος, μα αυτό είναι τωρινό φαινόμενο; Ο ΣΥΡΙΖΑ το εφάρμοσε πρώτη φορά; Η απάντηση είναι σαφώς όχι αλλά υπάρχουν δυο λόγοι που αναφέρεται τώρα.
Ο πρώτος είναι ότι όσες φόρες έγιναν σοβαρές προσπάθειες κάποιος πολιτικός σχηματισμός να μην ακολουθήσει μια από τις δυο πεπατημένες (λαϊκισμό ή φόβο)βέβαια η εκλογή αυτού του σχηματισμού έγινε όχι από πραγματική επιλογή των ψηφοφόρων αλλά από έλλειψη διαφορετικής επιλογής, όταν οι καταστάσεις εξομαλύνθηκαν το σκηνικό επανήλθε. Αναφέρομαι στην περίοδο διακυβέρνησης του Κ Μητσοτάκη (90-93) που τουλάχιστον στα οικονομικά οι αλήθειες που ειπώθηκαν είναι ακόμα και σήμερα αδιαμφισβήτητες, στην περίοδο 2009 που ο Κώστας Καραμανλής ζήτησε μια σειρά ανεκτών μέτρων,(από το Ιούλιο 2014 μέχρι σήμερα η χώρα έχει χρησιμοποιήσει περίπου 30 δις χωρίς να έχει πάρει μια δόση, αν αυτό γινόταν τότε θα χρειαζόταν το Καστελόριζο και το ΔΝΤ;) αλλά κυρίως στην κυβέρνηση Σαμαρά 2012-204 όπου μέσα σε δυο χρόνια σταθεροποίησε την χώρα, είπε αλήθειες που πόνεσαν αλλά και την πόνεσαν, και πηρέ στην πλάτη της όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης για το μεγαλύτερο μέρος των οποίων δεν ευθυνόταν η Παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πρώτη φορά έχουμε τόσα πολλά περιστατικά. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που ξεκίνησε με τους «αγανακτισμένους» και τους ακροδεξιούς( αλήθεια σήμερα που είναι αυτή η αγανάκτηση;) με αποτέλεσμα την απαξίωση του θεσμού της βουλής και την υπολειτουργία της. Ελάχιστα νομοσχέδια, μια υπερόπτης πρόεδρος η όποια προκαλεί όντος και έκτος βουλής,(τρισκατάρατες μέχρι τον Ιανουάριο) ΠΝΠ και στο τέλος αυταρχισμός παντού.
-Αμφισβητούν τον πατριωτισμό της αντιπολίτευσης, λένε ότι εξυπηρετούν ξένα και ντόπια συμφέροντα, δεν δικαιούνται να μιλούν διότι ο «Λαός τους τιμώρησε» και φτάσαμε παραλίγο σε φαινόμενα χειροδικίας, που τα βλέπαμε και γελούσαμε στην Τουρκία και την Κορέα .
-Δέσμευση των αποθεμάτων φορέων και δήμων χωρίς να γνωρίζουμε για πού προορίζονται αυτά. Ο προμηθευτής του Δήμου που έχει 24 μήνες να πληρωθεί δεν έχει οικογένεια; Δεν πρέπει να πληρωθεί και αυτός για να την συντηρήσει;
Στοχοποίηση όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων ως ανθέλληνες επειδή δεν μας κάνουν τα «χατίρια», και περιθωριοποίηση μας παντού λέγοντας και πράττοντας βλακωδώς όπως ο Υπουργός Οικονομικών, είπε ότι δεν πήγα στο δείπνο με τους ομολόγους μου διότι ήταν βαρετά, και κάθισα με φίλους και συνεργάτες να περάσω τζαμί, λες και πήγε στην Ρίγα για να περάσει καλά….
Στην Παιδεία δεν είναι μορφή εκφοβισμού προς τους πρυτάνεις η επαναφορά της ψήφου των φοιτητών και προς τους Διευθυντές η επιλογή τους από τους συλλόγους με εφαρμογή παράλληλα υπερβολικών προϋποθέσεων «εντοπιότητας»;
Η παιδεία είναι η κατεξοχήν πολιτική πράξη, διαμορφώνει τους πολίτες του αύριο. Μην μας παραξενεύει το γεγονός ότι σχηματισμοί οι οποίοι στοχεύουν στην αντίδραση, στην μαγκιά, στο νταηλίκι θα προωθήσουν πολιτικές σε κάθε επίπεδο οι οποίες θα προωθούν αυτές τις «αξίες».
Οι λύσεις που προτείνονται για το bullying περνούν μέσα από την παιδεία, μέσα από αυτή θα πρέπει να περάσει και η αναμόρφωση του πολίτη η αναβάθμιση του ρόλου του που θα οδηγήσει και στην αναβάθμιση του πολιτικού δυναμικού και σε μια καλύτερη διακυβέρνηση.

Πηγή:http://www.atpreveza.gr